Άθικτοι!

Τα καλύτερα σενάρια βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, σε ιστορίες που πλέκουν περίτεχνα το μήνυμα που θέλουν να μεταφέρουν και απαιτούν ελάχιστη τροποποίηση, προκειμένου να γίνουν ταινία.

 

Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν "Οι Άθικτοι" που έτυχε να δω προχθές, μία πραγματική ιστορία που επιτάσσει από το πρώτο λεπτό, την ανάγκη που έχουμε όλοι για το χτίσιμο αληθινών και αυθόρμητων σχέσεων, πέρα από τους τύπους, την "πλαστή" ευγένεια, τα καλούπια.
Από το πρώτο λεπτό, παρόλο που η ταινία ξεκινά από μία στιγμή κοντά στο τέλος της, αποκτάς την αίσθηση πως η ιλιγγιώδης ταχύτητα που αναπτύσσει ο οδηγός, προμηνύει μία εξίσου έντονη και -πέρα από τα συνηθισμένα όρια- σχέση των δύο πρωταγωνιστών.
Δεν αναφέρομαι φυσικά, σε κάποιου είδους περίπλοκη σχέση. Εννοώ την απλή και ανθρώπινη, όπως χτίστηκε ανάμεσα στον Φιλίπ, έναν δισεκατομμυριούχο αριστοκράτη και τον Ντρις, έναν φτωχό, έγχρωμο νέο. Ο πρώτος, έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο, επιλέγει ανάμεσα σε πολλούς, καθωσπρέπει "ανιαρούς" υποψηφίους, τον φαινομενικά, πιο ακατάλληλο, ως βοηθό στην καθημερινότητα. Μαζί με τη συνεργασία τους ξεκινά και η συνάντηση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων με κοινό γνώμονα όμως, την ανθρώπινη γνησιότητα.

Η μεταχείριση και η αντιμετώπιση
ατόμων με παρόμοιες δυσκολίες κινητικότητας ή και παραλυσίας έχουν θιχτεί πολλές φορές σε ταινίες, αλλά η συγκεκριμένη ιστορία, όντας πραγματική, προσθέτει μία διαφορετική, πιο αισιόδοξη πινελιά. Ο Ντρις από την πρώτη στιγμή, δεν αντιμετωπίζει τον Φιλίπ με κάποιο ειδικό και ιδιαίτερο τρόπο, αλλά αντιδρά και συμπεριφέρεται όπως θα έκανε με κάποιο φίλο του.
Ο αυθορμητισμός παίρνει τη θέση του καθωσπρεπισμού, ενώ η αληθινή φροντίδα και η έγνοια αντικαθιστούν την προσποιητή συμπεριφορά που φαίνεται πως έχουν οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους βοηθούς. Ακόμη και όταν στο τέλος, ένας από αυτούς χρειάζεται να πάρει τη θέση του Ντρις, τίποτα δεν είναι το ίδιο για τον Φιλίπ. Τα πάντα του φταίνε γιατί είχε επενδύσει σε έναν αληθινό άνθρωπο που είχε "κοιτάξει" στην ψυχή του και όχι στη μεμονωμένη σωματική αλλαγή που του είχε επιφέρει η πτώση με το αλεξίπτωτο. Και έτσι ο Ντρις επιστρέξει ξανά!
Τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας, όταν νιώθεις πως θες να κάνεις κάτι... γιατί η επιθυμία σου είναι τόσο ισχυρή που ξέρεις ότι μπορείς! Έτσι, συνέβη και στον Φιλίπ, ο οποίος με την παρότρυνση και το σπρώξιμο του Ντρις, ξανά ανέβηκε  σε αλεξίπτωτο, συνάντησε τη γυναίκα που επικοινωνούσε μέχρι τότε, μόνο μέσω γραμμάτων, έτρεξε με πολύ γρήγορα ταχύτητα παρέα με το καροτσάκι του στους δρόμους του Παρισιού... ένιωσε, παρόλο που αισθανόταν "σαν παγωμένη μπριζόλα πάνω σε καυτό γκριλ" ...

Περί έρωτος!

"Ο έρωτας γίνεται πάντα με τρεις:

 

Ένα μάτι που κοιτάζει, την ώρα που η επιθυμία κυκλοφορεί από τον έναν στον άλλον" !

Πόσο αληθινό!!!

... Και πόσο όμορφο όταν συναντάς τέτοιου είδους έρωτα γύρω σου...
             ...Δοσμένο μόνο μέσα από τη γλώσσα του σώματος!

 

Κάτω από τον ίδιο ουρανό...

Λένε πως μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις... Μπορούν όμως, άραγε χίλιες λέξεις να αποτυπώσουν την ασύλληπτη δυνατότητα μίας εικόνας που ξέρεις πως θα σου αλλάξει μια για πάντα τη ζωή;

Τέτοιες εικόνες... τόσο έντονες και δυνατές που σε κάνουν να αναθεωρήσεις για πολλά πράγματα στη ζωή, προβλήθηκαν χθες, για δεύτερη φορά στον αντέννα μέσα από το ντοκιμαντέρ: "Immersion, Βουτιά σε μια άλλη πραγματικότητα" που, ενώ είχε ως θέμα μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, ήταν αφιερωμένο στην ευρωπαική κρίση... Ίσως, για να μας ξυπνήσει και να καταλάβουμε "πόσο αχάριστοι" είμαστε τη στιγμή που άνθρωποι στην ίδια σφαίρα, αλλά σε διαφορετικό ημισφαίριο "απαλλαγμένοι από μίση, αλαζονείες, εξουσιομανία, διακρίσεις είναι έτοιμοι να δώσουν τα πάντα από το τίποτα που έχουν", έπειτα από έναν δεκαετή εμφύλιο πόλεμο. 

Το "τίποτα" μεταφράζεται σε πραγματικότητα για τη Σιέρα Λεόνε, μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου στη δυτική ακτή της Αφρικής, παρόλο που διαθέτει άφθονες πηγές φυσικού πλούτου (διαμάντια, χρυσό, τιτάνιο, σίδηρο). Το δικό μας "τίποτα" δεν έχει καμία σχέση με εκείνο, αν σκεφτεί κανείς πως το μέσο προσδόκιμο ζωής σε αυτή τη χώρα είναι τα 48 χρόνια... πως 1 στα 5 παιδιά πεθαίνει πριν φτάσει στο 5ο έτος της ηλικίας του, ενώ το 68% των κατοίκων της υπαίθρου δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό και το 95% δεν έχει πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής. Ο αναλφαβητισμός την ίδια στιγμή, αγγίζει το 34% των γυναικών και το 25% των ανδρών, ενώ το 53% των ανθρώπων ζει με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα, δηλαδή σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Όμως, η κυριότερη διαφορά από τον δικό μας "κόσμο" έγκειται στην ευτυχία αυτών των ανθρώπων, στο μόνιμο χαμόγελο παρά τις υπαρκτές αντιξοότητες, στο χορό της ψυχής τους που εκτονώνεται σωματικά μέσα από την κάθε απλή, καθημερινή κίνηση....

 

 

Μερικά από τα λόγια του πρεσβευτή της ActionAid (Αντώνη Κανάκη) που βίωσε από κοντά για 6 ημέρες τις συνθήκες αυτού του τόσο διαφορετικού κόσμου αρκούν για να επιβεβαιώσουμε το πόσο απολίτιστοι έχουμε γίνει: "Αυτός είναι ο πραγματικός πολιτισμός! Αυτοί οι μαύροι, πάμφτωχοι, φαινομενικά βρώμικοι, απολίτιστοι, σχεδόν πρωτόγονοι για τα δικά μας δεδομένα άνθρωποι, παραδίδουν μαθήματα πολιτισμού με τον σεβασμό που έχουν ο ένας για τον άλλον, τον σεβασμό για τον τόπο τους, τη φύση, το περιβάλλον και για τον εαυτό τους".

 

Εικόνες από παιδάκια που ενώ, βλέπουν μπροστά τους ένα σωρό παιχνίδια από τους εθελοντές της ActionAid δεν τολμούν να πάρουν στα χέρια τους κανένα από αυτά αν δεν τους τα δώσει κάποιος... Αυτό θα πει πολιτισμός! Καθώς παρατηρούσα όλα αυτά τα πλάνα, τις αμέτρητες εικόνες με όλα αυτά τα πρόσωπα, διαπίστωσα πως δεν έχω ξαναδει ποτέ μου πιο αθώα χαμόγελα με μάτια καθαρά, αμόλυντα από κάθε είδους βλαβερή σκέψη. Ένα από αυτά τα παιδιά μάλιστα, ονειρεύεται να γίνει businessman... Όχι για να πλουτίσει και να ζει βουτηγμένο στα υλικά αγαθά, αλλά για να μπορεί να εξασφαλίσει την τροφή του.

Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν κι εκείνη όπου κάποια παιδιά καθισμένα στα θρανιά του νέου σχολείου με μαρκαδόρους και χρωματιστά μολύβια έγραφαν γράμματα στους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να τα βοηθήσουν με 0,72 ευρώ την ημέρα.
Σαφώς, όπως κάθε φορά άλλωστε, ένα τέτοιο θέμα ευαισθητοποιεί, αλλά παράλληλα, προκαλεί και αρνητικά σχόλια. Δεν έχει καμία σημασία η δυσανασχέτηση κάποιων, σημασία έχει πως λειτουργεί ήδη, ένα σχολείο σε αυτή τη χώρα, με τη βοήθεια των εθελοντών και πως η συμμετοχή σε όλη αυτή την προσπάθεια μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Η ανακοίνωση της Action Aid δικαιώνει εκείνους τουλάχιστον που δούλεψαν πολύ για να βγει κάτι καλό μέσα από αυτή την πρωτοβουλία:
«Μας έχει συγκινήσει η αγάπη με την οποία έχετε αγκαλιάσει από χθες το ντοκιμαντέρ «Immersion» του Αντώνη Κανάκη. Είναι πρωτοφανής η κινητοποίηση του κόσμου! Μέσα σε λίγες μόνο ώρες έχουν επικοινωνήσει μαζί μας χιλιάδες συνάνθρωποί μας από όλες τις γωνιές της Ελλάδας και της Κύπρου και μέχρι στιγμής παιδιά σε 4 από τις πιο φτωχές κοινότητες του κόσμου έχουν ήδη βρει Έλληνες Αναδόχους. Σχεδόν κάθε λεπτό γίνεται και μία νέα Αναδοχή! Ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά τον Αντώνη για την πολύτιμη στήριξή του – τόσο για την προβολή του έργου μας, όσο και για το πρόγραμμα που θα χρηματοδοτήσει ο ίδιος στην περιοχή, για τον σεβασμό που έδειξε στους κατοίκους του Fengenhun, τη βαθιά ανθρώπινη απεικόνιση της Αφρικής και τη συγκίνηση και την αξιοπρέπεια που μας μετέφερε με την εικόνα και το λόγο του».

  

 

 

 

 

5 αγαπημένες φωτογραφίες!

Έφτασε και η τελευταία εβδομάδα για το Hi-5...
Και θα κλείσει με πολύ όμορφο τρόπο... μέσα από φωτογραφικές αναμνήσεις!

Ως πρώτη, επέλεξα μία από την παιδική μου ηλικία με διάχυτη πονηριά στο μάτι και επερχόμενη σκανταλιά...

Σε μεγάλη πια, version...

 

"Εγώ και τα γλυκά" όταν είναι μπροστά μου!

 

Συνεχίζω με ξένοιαστες στιγμές και όμορφες αναμνήσεις από Καλοκαίρια! (Και η παραπάνω είναι από τη λατρεμένη Κρήτη)..

 

Οι 2 επόμενες είναι από τη Μήλο, ένα ακόμη, μαγικό νησί! Αξέχαστες στιγμές...

 

 

 

Και για το τέλος, άφησα μία φωτογραφία που είχα τραβήξει τον Ιούλιο του 2010, στη Μπολόνια της Ιταλίας, σε ένα σεμινάριο που είχα πάει!

 Έτυχε εκείνες τις μέρες, να διοργανώνουν ένα βασιλικό χορό... από κοντά ήταν λες και ήσουν σε άλλη εποχή... Βικτωριανή και λίγα λέω!

...Εντελώς παραμυθένια σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

 

 

 

 

 

 

 

Όταν συνάντησα την ΕΥΤΥΧΙΑ!

Το παρακάτω αποτελεί έμπνευση της στιγμής, ένα ρομαντικό brainstorming που γεννήθηκε στο μυαλό μου πριν από 2 χρόνια, ως ευχή και αφιέρωση στην αδερφή μου, την ημέρα των γενεθλίων της.
Πιστεύω πως όλοι χρειαζόμαστε πού και πού λίγη αστερόσκονη για να ζωντανεύουμε τα όνειρα μας και να οραματιζόμαστε το μέλλον που επιθυμούμε ώστε να έρθει ακριβώς έτσι... με φόρα καταπάνω μας!
Δύο χρόνια μετά, πιστεύω πως σίγουρα αντιπροσωπεύει κάποιους από εσάς... ερωτευμένους, αλλά και "wanna be"...

Άνοιξα το παράθυρο... Πεταλούδες πλημμύρισαν το δωμάτιο μου!
Ξεχείλισαν από χρώμα το τοπίο, θαρρείς πως γεννήθηκαν μέσα από τα ίδια τα χρώματα!
Απόγονοι... οι αποχρώσεις της ευτυχίας μου! Ταγμένες η μία πίσω από την άλλη στήθηκαν σαν σε κύκλο, σχηματίζοντας μία λέξη: .... !! Ονειρεύομαι?
Όνειρα, αρώματα που καλούν σε παιχνίδι τις αισθήσεις και χαμένες ελπίδες άνοιξαν την κουρτίνα της ζωής μου!
Πόση ζωή δίνει ο έρωτας?! Το μπαλόνι έτοιμο!
Ξεχάσαμε τίποτα?
Κλειδώσαμε?!
Μα τι λέω... κλειδώνονται τα σύννεφα και ο αέρας?
Φύγαμε για το μεγάλο όνειρο της ζωής!!!

 

Βραβειάκι!

Δεν έχω ξεχάσει φυσικά, το πρώτο βραβείο που παρέλαβα από τη Μαρία και το όμορφο blog της: ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ .
Ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί παρόλο που δεν έχω δώσει ακόμη, ένα πλήρες προφίλ στο blog μου μπόρεσες Μαρία, να ψυχανεμιστείς ακριβώς τους λόγους για τους οποίους το έχω φτιάξει!

Τώρα μάλλον, πρέπει να αναφέρω 11 πράγματα για μένα,ε?! Λιγάκι δύσκολο, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου!
1. Ξεκινάω με τον πιο άκυρο τρόπο, αλλά λατρεύω τα "maltesers". Είναι οι καλύτερες σοκολατολιχουδιές και ενώ, τον τελευταίο καιρό έχουν βγει ένα σωρό πρωτοποριακές σοκολάτες, εγώ μένω πιστή σε αυτό το θαυματουργό σακούλι!
2. Και πάμε να συνεχίσουμε κάπως πιο φυσιολογικά. Λατρεύω τα παιδιά. Μπορεί γενικά, να μην έχω πολλή υπομονή, αλλά όταν είμαι μαζί τους, μπορώ να ασχολούμαι με τις ώρες. Όταν κάνω ιδιαίτερα, απολαμβάνω να τους εξηγώ τα μαθήματα και να τους λύνω τις απορίες και αν βλέπω ότι προσπαθούν κιόλας και έχουν θέληση, εκεί είναι που μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να τους επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα άπειρες φορές με διαφορετικές παραλλαγές και ιστορίες, μέχρι να το εμπεδώσουν.
3. Είμαι μακαρονού! Θα μπορούσα άνετα να τρώω επί μία ολόκληρη εβδομάδα, μακαρόνια και ας είναι και σκέτα.. (Εντάξει, εννοώ μόνο, με τυρί).
4. Λατρεύω να κάνω δώρα στους αγαπημένους μου ανθρώπους και να βλέπω το πρόσωπό τους τη στιγμή που τα ανοίγουν. Επίσης, τα αγαπημένα μου αντικείμενα δεν είναι υλικής, αλλά ηθικής αξίας.
5. Έχω ερωτευτεί μία πτυχή αυτού που σπούδασα (Δημοσιογραφία) και αυτό δεν είναι άλλο από το να έρχομαι σε επαφή με αφανείς, αλλά σημαντικούς ανθρώπους, προκειμένου να αναδεικνύεται κάθε φορά, μία άγνωστη πτυχή της καθημερινότητας.
6. Συνέπεια του παραπάνω είναι και το πάθος μου για τη φωτογραφία. Από τον Σεπτέμβρη έχω ξεκινήσει σεμινάρια και ελπίζω με τον καιρό, να μάθω ακόμη, περισσότερα.
7. Φοβάμαι πολύ το θάνατο και ό,τι συνεπάγεται αυτό πριν από αυτόν. Τώρα θα μου πείτε, και ποιος έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα; Αλλά, μετά από μία περιπέτεια υγείας οικογενειακού μου προσώπου που με στιγμάτισε πριν από λίγα χρόνια, μου έχει γίνει εμμονή.
8. Και για να μεταβώ από τα μακάβρια στα πιο light.. Από τα παιδικά, η αγαπημένη μου φιγούρα είναι ο Πινόκιο! Όχι για τα ψέμματα του, αλλά για την παιδική του αφέλεια που καμιά φορά, χρειάζεται και στους μεγάλους για να παραμένουν παιδιά με καλό τρόπο.
9. Σιχαίνομαι την ειρωνεία. Μπορώ να τα δεχτώ όλα, αλλά αν με ειρωνευτείς...
10. Λατρεύω τα ταξίδια. Θα ήθελα να διακτινιστώ σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους πολιτισμούς και να γνωρίσω τη διαφορετικότητα σε όλα τα της επίπεδα. Μήπως έχουν δίκιο τελικά και φταίει το ότι είμαι Τοξότης?!
11. Μπορώ να ακούω μουσική όλη μέρα. Παλιά ήθελα να ασχοληθώ με το χορό, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες χάθηκε αυτό το όνειρο. Όμως, παραμένει το πάθος για τα τραγούδια.

Πολύ δύσκολο το "top11" του εαυτού μας!

Και τώρα στα ακόμη πιο δύσκολα.. Η απονομή 11 βραβείων σε άλλα μπλογκ! Κανονικά θα έπρεπε να μοιράσω 11 βραβειάκια, άραγε υπάρχει κάποια εικόνα μαζί που να δείχνει το βραβείο;;
Για να είμαι ειλικρινής όμως, πιστεύω πως όλα τα μπλογκ που έχω γίνει αναγνώστης, έχουν κάτι ιδιαίτερο. Οπότε όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα το έχουν παραλάβει θεωρητικά!
Θα το πιάσω το mood των βραβείων πιο πολύ, που θα μου πάει?!

Ευχαριστώ πολύ και πάλι, για αυτό το βραβείο!




 

Και το Hi-5 καλά κρατεί! 5 Αγαπημένα Φαγητά

Μπήκαμε και στην εβδομάδα της γαστρονομίας!!!
Πειράζει που μες στο top5 συμπεριέλαβα και γλυκάκια; Ελπίζω όχι!
Λοιπόον, με την κουζίνα και τα σύνεργα της έχω αρχίσει να πειραματίζομαι τα τελευταία χρονάκια ιδιαίτερα! Αγαπώ πολύ το φαγητό οπότε με το που δω κάποια συνταγή που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον, τσουυυπ... σούπερ μάρκετ και άγιος ο Θεός!
Κάποιες από τις συνταγές- δέλεαρ μου βγαίνουν καλές, καλούτσικες, μέτριες και κάποιες άλλες (τύπου cupcakes και βασιλόπιτα "του μυαλού μου" με βατόμουρα, ναι, είμαι σίγουρη πως ούτε και εσείς το είχατε ξανακούσει) αποτυχαίνουν ολοσχερώς.
Για να ξεκινήσω με τα φαγητάκια, για πρώτο διάλεξα μία πολυαγαπημένη πιτσούλα που έχω μάθει να κάνω και πολύ την συμπαθώ!!!
Μπορεί βέβαια, η αριστερή της πλευρά να φαίνεται λίιγο καμμένη, αλλά εγώ θα την έλεγα, ξεροψημένη, χαχα! Η γεύση ανταμείβει!!!

Δεύτερο φαγητάκι το οποίο λατρεύω οπότε και πάσχισα να μάθω είναι τα "καλτσούνια", αλλιώς "τσαίτια" τα οποία είναι παραδοσιακά στη Μονεμβάσια (απο' κει κατάγομαι). Αν δεν τα έχετε ξανακούσει, θυμίζουν πολύ τη χορτόπιτα, απλώς γίνονται στο τηγάνι και σε σχήμα φακελου! Τα αγαπώ!!! <3

Την τρίτη συνταγή την επιχείρησα για πρώτη φορά την εβδομάδα που μας πέρασε. Αρχικά, προοριζόταν για τυρόπιτα όμως, πιο πολύ μοιάζει με τυρόψωμο! Είναι πολύ ωραίο συνοδευτικό των φαγητών (έχει μέσα γλυκά τυράκια, τύπου Gouda).

Και πάμε στα γλυκάκιααα!!!
Τα πρώτα είναι κάτι μπισκοτάκια πολύ απλά και πεντανόστιμα. Είναι απίστευτα και για τα μικρουλάκια σας (όσες έχετε), απλάαα δεν υπάρχουν!

 

Και για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου κεκάκι με σοκολάτα! Και για πρωτοτυπία αυτή τη φορά, έβαλα από πάνω ρόδι και το αποτέλεσμα ήταν μία γλυκόξινη γεύση, πολύ δροσιστική!

 

Without regreting...

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ γύρω μου πολλά ζευγάρια που στο βλέμμα τους συναντάς μία φιλική εξοικείωση... μία ανησυχητικά έντονη συνήθεια που επιβεβαιώνεται μέσα από τις κινήσεις και τη σιωπηλή γλώσσα του σώματος τους.
 Και αναρωτιέμαι... ίσως βέβαια να ευθύνονται και τα χιλιάδες προβλήματα της καθημερινότητας-οικονομικά και μη- που δεν αφήνουν τον ενθουσιασμό να γίνει διάχυτος στο δρόμο, στα μαγαζιά, μέσα στην κάθε στιγμή, αλλά από την άλλη... πώς μπορεί μία δυσκολία να αφανίσει το σκίρτημα στην καρδιά;
Τι είναι λοιπόν, αυτό που φταίει για τη συναισθηματική μας στασιμότητα; Ναι, "μας" γιατί πολύ προτού προβληματιστώ για τα ζευγαράκια έξω, παρατήρησα την κρίση στον ίδιο μου τον εαυτό. Η δική μου εκδοχή περιορίζεται στο τελικό πόρισμα (μετά από χιλιάδες σκέψεις και αναπάντητα γιατί) πως όταν οι πεταλούδες στο στομάχι δεν χορεύουν τρελά από την αρχή, τότε η συνέχεια δεν προβλέπει κανενός είδους συναισθηματικό χορό. Απλά μένεις εκεί και προσπαθείς για κάτι καλύτερο μέχρι τη στιγμή που οι ψυχικές αντοχές εξαντλούνται και παραιτείσαι από όλο αυτό...
Κάποιο άλλοι βέβαια, έχω ακούσει πως δεν προσπαθούν καν για τα "πυροτεχνήματα"... Απλώς "βολεύονται" για να έχουν κάποιον κοντά τους, για να μη νιώθουν μόνοι... Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ... Είναι άσχημο και δεν μου αρέσει σαν σενάριο. Ίσως κάνουν λάθος, δεν μπορεί να είναι έτσι.. γιατί να είναι έτσι;
Το να επιμένεις για κάτι που πιστεύεις πως έχει προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο, είναι υποφερτό. Το να παραιτείται όμως, από κάθε είδους προσπάθεια και να πορεύεσαι πάνω σε μία ευθεία γραμμή με έναν άνθρωπο απλά για να μη νιώθεις μοναξιά, πώς μπορεί να γίνεται;
Απλοί προβληματισμοί είναι όλα αυτά και ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστική.
Για να καταλήξω λοιπόν κάπου, πιστεύω πως υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο πρώτος είναι ο συμβιβασμός όπου η επιλογή του ανθρώπου που είναι δίπλα σου γίνεται κυρίως, με βάση το κριτήριο "καλύτερα, εδώ, για να μην το μετανιώσεις", ενώ ο δεύτερος περικλείει όλα αυτά τα έντονα στοιχεία... της γοητείας, της περιπέτειας, της εγρήγορσης... σε αυτή όμως, την περίπτωση έχεις αποφασίσει πως "δεν θα το μετανιώσεις" όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Και τότε ξέρεις πως είσαι ζωντανός, πως ζεις το κάθε λεπτό σαν μικρό παιδί κοντά του γιατί απλά το θες, χωρίς να το μετανιώσεις!

Απλοί προβληματισμοί...

 

5 αγαπημένα τραγούδια!

Τρίτη εβδομάδα για το Hi-5 και η επιλογή αυτή τη φορά, είναι ακόμα πιο δύσκολη, αφού έχει να κάνει με τραγούδια!
Ωστόσο, μετά από πολλήηηη σκέψη ξεχώρισα τα πέντε παρακάτω τραγούδια γιατί ξεχειλίζουν από συναίσθημα!

Τα δύο πρώτα είναι ελληνικά και πολύ αγαπημένα... Κυρίως, το πρώτο (μαζί με το "Χειμωνανθό" του Χαρούλη πάλι, το οποίο είναι συνδεδεμένο με το καλοκαίρι που πέρασα πριν από δύο χρόνια στην Κρήτη, αλλά αυτή τη στιγμή, δε φορτώνει με τίποτα το βίντεο οπότε δίνω το σχετικό link )   :

                                        http://www.youtube.com/watch?v=OMbvHmhWYz8

Τα υπόλοιπα 3 είναι ξένα!
Γενικά, δεν μου αρέσει να ξεχωρίζω ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής... Μπορώ να ακούσω τα πάντα φτάνει σε κάθε τραγούδι να αποτυπώνεται η ψυχή και η συναισθηματική ένταση του καλλιτέχνη!

Να δύο δείγματα:

Και για τελευταίο διάλεξα ένα τραγούδι που είχα ακούσει για πρώτη φορά, από την ταινία "Η ζωή σε 2 πράξεις" ... Από τότε, το λάτρεψα! Επί τη ευκαιρία, υπέροχη ταινία!

Καλό ξημέρωμα!!!

5 αγαπημένα βιβλία!

Και οδεύουμε ακάθεκτες προς τη δεύτερη εβδομάδα του δημιουργικότατου Hi-5!

Μπορεί να ήταν λίγο δυσκολούτσικη η επιλογή των βιβλίων, αλλά κινήθηκα με γνώμονα αυτό που μου κεντρίζει κάθε φορά το ενδιαφέρον σε ένα βιβλίο… Και αυτό δεν είναι άλλο από την ικανότητα του συγγραφέα να περνάει στον αναγνώστη ουσιαστικά μηνύματα για τη ζωή.

 Πρώτο λοιπόν, και λατρεμένο:

Η κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου αποτελεί και ένα μάθημα ζωής! Μόλις το τελειώσεις, το σίγουρο είναι πως μπαίνεις στη διαδικασία να αναθεωρήσεις τα περισσότερα πράγματα στη ζωή σου. Συνειδητοποιείς πως η ζωή είναι τόσο μικρή που το μόνο που μετράει είναι η αληθινή και ουσιαστική αγάπη, ο φυσικός αέρας, το άγγιγμα, οι μικρές, αλλά δυνατές στιγμές.

Για να πάρετε μία μικρή γεύση, παραθέτω το αγαπημένο μου απόσπασμα που κατά τη γνώμη μου, ενσωματώνει στις παρακάτω γραμμές όλο το νόημα του βιβλίου. Ελπίζω να μην κουράσει:
 

«Όταν η μικρή Έμιλυ πεθαίνει, κατεβαίνει στον τάφο της και της λένε: “Έμιλυ μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω στη ζωή για μία μέρα. Ποια μέρα θα ήθελες;” Κι αυτή λέει: “Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήμουν την ημέρα που έκλεισα τα 12. Θα ήθελα να ξαναγυρίσω την ημέρα των γενεθλίων μου”. Οι νεκροί της λένε “μη το κάνεις αυτό, Έμιλυ. Μη το κάνεις.” Έτσι, το σκηνικό αλλάζει και νάτη τώρα δώδεκα χρονών, έχει γυρίσει πίσω σε αυτή την υπέροχη μέρα που θυμάται. Κατεβαίνει τη σκάλα με ένα ωραίο φορεματάκι και τις μπούκλες της να χοροπηδούν γύρω από το πρόσωπό της. Η μητέρα της είναι όμως, τόσο απορροφημένη με το γλυκό που φτιάχνει για τα γενέθλια της, που δεν έχει καιρό να την κοιτάξει. Η Έμιλυ της λέει: “Κοίταξε με, μαμά. Είμαι το κορίτσι των γενεθλίων”. Η μαμά της όμως δεν την κοιτάζει. Μπαίνει ο μπαμπάς της, αλλά είναι τόσο απασχολημένος να βγάλει λεφτά για εκείνη, που δεν την έχει κοιτάξει ποτέ, ούτε κι ο αδελφός της που είναι απορροφημένος με τα δικά του και δεν έχει καιρό γι’ αυτήν. Η σκηνή τελειώνει με την Έμιλυ, που στέκεται στη μέση του δωματίου λέγοντας: “Κοιτάξτε με, σας παρακαλώ, κοιτάξτε με. Δεν χρειάζομαι ούτε το γλυκό, ούτε τα λεφτά. Μόνο να με κοιτάξετε”. Μα κανείς δεν την κοιτάζει. Η Έμιλυ γυρίζει ακόμη μία φορά στη μητέρα της και λέει: “Σε παρακαλώ, μαμά” και μετά γυρίζει και λέει: “Πάρτε με πίσω. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Κανείς δεν κοιτάζει κανένα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια, έτσι δεν είναι;”».

Δεύτερο αγαπημένο: 

 Πρόκειται για ένα "ψυχαναλυτικό" μυθιστόρημα στο οποίο γεννιέται μία δυνατή σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ θεραπευτή και ασθενή. Ο γνωστός ψυχοθεραπευτής Μπρόιερ και συνεργάτης του Φρόυντ προσπαθεί να βοηθήσει το φιλόσοφο Φρήντριχ Νίτσε, αλλά στην πορεία ο Νίτσε φαίνεται πως αρχίζει να διδάσκει τον ίδιο τον θεραπευτή του.Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, πιάνεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται με πολλά στοιχεία και των δύο προσωπικοτήτων.

Τρίτο: 

Ο Αργεντίνος ψυχοθεραπευτής, Χόρχε Μπουκάι σε αυτό το βιβλίο, μέσα από έξυπνες και απλές ιστορίες σε κάνει να προβληματιστείς για τις αληθινές αξίες της ζωής. Λίγο- πολύ, το βάζω στην ίδια κατηγορία με τα 2 παραπάνω! Εχει πολλά διδάγματα και όπως λέει, "με τις ιστορίες κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνούν οι μεγάλοι".

Και συνεχίζω με δύο βιβλία εντελώς, διαφορετικού περιεχομένου:

Το διάβασα το καλοκαίρι καθηλωμένη!  

Είναι βιωματική ιστορία που εξιστορεί μία γιαγιά, ξετυλίγοντας τις μνήμες της από τη ζωή στη Σμύρνη πριν τη μικρασιατική καταστροφή, κατά τη διάρκεια της, αλλά και μετά από αυτή. Περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο πώς κατάφερε να επιζήσει ανάμεσα σε χιλιάδες πτώματα κρυμμένη σε ένα πηγάδι για μέρες και τις ημέρες που σφράγισαν τη ζωή της, εγκαταλείποντας την κοσμοπολίτικη πατρίδα της. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί μέσα από πραγματικές ιστορίες ανακαλύπτεις την αληθινή πτυχή της ιστορίας, αναλλοίωτη.

Και τελευταίο:

 Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα με ήρωα την Τερέζα Δαμαλά, μία γυναίκα με αμαρτωλό παρελθόν, η οποία γνώρισε τους πιο σημαντικούς άντρες της εποχής της. 

Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιλώντας για τον Πικάσσο, τον Ιωνα Δραγούμη, τον Βενιζέλο, τον Κεμάλ, τον Μουσσολίνι, τον Έρνεστ Χέμινγουαιη. 

  

Να είναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη!

Καλό μήνα, πολύ γλυκό και ανοιξιάτικο... με:

αμέτρητα χαμόγελα μες στην καθημερινότητα
                                                                       
αγκαλιές από τους αγαπημένους σας ανθρώπους
                                                                      
χαχανητά από τα μπεμπάκια σας (όσοι έχετε)
                                                                     
δημιουργικότητα σε κάθε κίνηση
                 
ελπίδα πως πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ένας μαγικός ουρανός για τον καθένα μας!!!

Καλό ξημέρωμα!!!

5 αντικείμενα που αγαπώ στο σπίτι μου!

Χάρη στη Γεωργία και την ιδέα της για το Hi-5 Φώτο, σήμερα ξεκινάει ένα παιχνίδι για να γνωριστούμε καλύτερα!

Ως πρώτο λοιπόν, αντικείμενο διάλεξα δύο αγαπημένα αντικείμενα από παιδιά: Ένα χειροποίητο στεφανάκι που έχουν δημιουργήσει τα παιδιά της: "Make a Wish" και μία ζωγραφιά που μου έφτιαξε το παιδάκι που του έκανα ιδιαίτερα, πέρσι, όταν ήμουν άρρωστη και δεν μπορούσα να πάω για μάθημα:

Δεύτερο αγαπημένο αντικείμενο είναι ένα κουτάκι για σοκολατάκια που σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Το ξετρύπωσα από ένα vintage μαγαζάκι στα Εξάρχεια:

Προχωρώντας, στάθηκα στα σκουλαρίκια που αγόρασα πρόπερσι το καλοκαίρι στη Μήλο. Θυμίζουν κάτι από "Κάντυ- Κάντυ", "Γεια χαρά, γεια σου Σάντιμπελ", φέρουν κάτι νοσταλγικό. Βέβαια, πέρασε κανά 3ωρο μέχρι να αποφασίσω ότι θα τα πάρω, καθώς όλοι επέμεναν ότι είναι παιδικά.

Ας λένε...:

Τα δύο τελευταία αντικείμενα, προέρχονται από την παιδική μου ηλικία. Το ένα είναι ένα συρτάρι γεμάτο κασέτες που έγραφα μέχρι το Γυμνάσιο. Μέχρι και εκπομπή είχα φτιάξει με παραγωγούς. Ίσως, κάπως έτσι, τουλάχιστον εξηγείται ότι τελείωσα τη Δημοσιογραφία:

Και τελευταίο, είναι το πρώτο αρκουδάκι που πήρα στα χέρια μου:

... Και σε αποκριάτικη version, μιας και μπήκε το Τριώδιο:

Μία άγνωστη πτυχή της πόλης!

Πόσο όμορφα ξεκινάει η ημέρα μας από μία εικόνα, μία λέξη, μία γλυκιά σκέψη!
Σήμερα το πρωί, οι παιδικές μου αναμνήσεις από τη ζεστασιά της χαμένης μου γιαγιάς στο χωριό, ζωντάνεψαν μέσα από μία εικόνα!
Λίγο πριν την Αλίμου, μία ηλικιωμένη γυναίκα, καθισμένη στο πεζουλάκι ενός πάρκου, καθάριζε χόρτα.  Πόσο γνώριμη εικόνα αν θυμηθεί κανείς τις παιδικές του αναμνήσεις από αμέτρητα καλοκαίρια στην ύπαιθρο. Αν πάλι ανατρέξει σε αντίστοιχες εικόνες από την πόλη, δεν νομίζω να θυμηθεί πολλές.

 Ευτυχώς, παίρνοντας πάντα πια, τη μηχανή μαζί μου, ο φακός πρόλαβε να καταγράψει αυτή τη συλλεκτική στιγμή για τα δεδομένα της πόλης.
Χαζεύοντας τη, για λίγη ώρα και παρατηρώντας την έκταση που δίνω τώρα, σε αυτή τη σκέψη αναρωτιέμαι, ποιός τελικά έχει περισσότερο από ποτέ, την ανάγκη για σύνδεση με τη φύση ... Είτε από καθαρή νοσταλγία είτε από αληθινή ανάγκη...  Οι ηλικιωμένοι ή η νέα γενιά;

 

Φιλιά εις τα... "αδικοχαμένα" παιδιά

Πάνω από 75.000 Εβραίοι ζουν στην Ελλάδα πριν τη γερμανική εισβολή. Στο τέλος του πολέμου, χάνονται περίπου 67.000, εκ των οποίων οι 13.000 είναι παιδικές ψυχές. Πέντε παιδικά πρόσωπα κατάφεραν να διαφύγουν και συνεπώς, να σωθούν από τα κρεματόρια και τη φρίκη του Άουσβιτς. Οι προσωπικές τους ιστορίες ξεδιπλώνονται μέσα από κοντινά πλάνα, συνεντεύξεις και προσωπικά αρχεία σε ένα ντοκιμαντέρ 115' του Βασίλη Λουλέ στην Ταινιοθήκη Ελλάδος.
Εικόνες από το παρελθόν της απότομης ενηλικίωσης αυτών των παιδιών που σώθηκαν, χάρη σε οικογένειες Χριστιανών, μπλέκονται με το παρόν και δημιουργούν στον παρατηρητή μία αδήριτη ανάγκη να παρέμβει στην ελληνική ιστορία και να αλλάξει την αιματηρή πλοκή.
Στην αρχή, οι Γερμανοί κινούνται διακριτικά... Στη συνέχεια, τα εβραιόπουλα υποχρεούνται να φορούν επάνω τους, τους "κίτρινους αστέρες" για να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ, παράλληλα απαγορεύεται να μπαίνουν σε τραμ για να φτάσουν ή να γυρίσουν από το σχολείο.

 Ο ρατσισμός πιστοποιείται από την τρυφερή κιόλας, ηλικία και οι επόμενες κινήσεις δρομολογούνται από την απόφαση των Γερμανών να εξαπατήσουν τους εβραίους της Θεσσαλονίκης και άλλων ελληνικών πόλεων, μέχρι την Κρήτη, για να τους μεταφέρουν στο Άουσβιτς.
Η ζωή των πέντε παιδιών που σώζονται, δε θυμίζει σε τίποτα, την ανεμελιά που συνοδεύει αυτή την ηλικία. "Δεν θυμάμαι να ’παιζα εκείνον τον καιρό" , αναφέρει χαρακτηριστικά μία από τις Εβραίες γυναίκες που μιλούν, ενώ η Ροζίνα ζούσε κλεισμένη με τα αδέρφια της μέσα σε ένα σπίτι Χριστιανών, με μοναδική διέξοδο την ταράτσα. «Το κλείσιμο μετριέται με μέρες. 548 μέρες κλεισμένοι. Κάθε μέρα ήταν κέρδος ζωής».

Εικόνες από ράγες του τραίνου με προορισμό τα γερμανικά στρατόπεδα, καθώς και ερασιτεχνικά βίντεο από το Άουσβιτς με χιλιάδες πεταμένα ρούχα παιδιών στα συντρίμμια και μαλλάκια κομμένα αποτυπώνουν τη φρικαλεότητα του πολέμου. Ο αγρός με τα λουλούδια αποτελεί ανάμνηση ενός, εκ των πέντε αφηγητών, ο οποίος μαζί με τη γιαγιά,  μαζεύουν χαμομήλι για να "γιατρέψει" τις πληγές του μπαμπά όταν γυρίσει από τον πόλεμο...
Ωστόσο, ο πατέρας δεν επιστρέφει ποτέ... Καταφέρνει να στείλει μονάχα, ένα γράμμα, πριν βρει τραγικό τέλος στο Άουσβιτς, στο οποίο αποχαιρετά την οικογένειά του με τη φράση: «Φιλιά εις τα παιδιά».
Οι λεπτομέρειες της προβολής είναι πάρα πολλές, άλλο τόσο και τα συναισθήματα που ακολουθούν... Σκοπίμως, δεν ανέφερα τα ονόματα των αφηγητών γιατί αξία έχει η ιστορία και όχι, το όνομα, η φυλή, η θρησκεία, το φύλο. «Έχω απαλλαγεί από το μίσος. Μισώ μόνο εκείνους που πάνε να τους μιμηθούν», αναφέρει μία από τις γυναίκες του ντοκιμαντέρ και αυτή είναι ίσως, η φράση που περικλείει μέσα της, όλα τα νοήματα...

 

Ο κύκλος των συναισθημάτων!

Έχετε νιώσει ποτέ ένα κύμα αισιοδοξίας, τη στιγμή που μοιάζουν όλα ακατόρθωτα;
Έαν μία "βροχερή ημέρα", όπως η σημερινή, σας κάνει λιγάκι να μελαγχολείτε... σκεφτείτε πως μετά τη βροχή έρχεται πάντοτε η "λιακάδα"!
Επέλεξα σκοπίμως, το παρακάτω τραγουδάκι, μιας και η σύνθεση του προβάλλει με αριστουργηματικό τρόπο, την αλλαγή των εποχών και κατ'επέκταση τη διαμόρφωση της ψυχολογίας των συναισθημάτων.

Είμαι σίγουρη πως απαντά στα ερωτήματα σας... Πώς από βαθιά απαισιόδοξος... μπορείς να γίνεις αθεράπευτα αιθεροβάμων μέσα σε μία στιγμής δημιουργίας!

Φωτογραφία, ηθική ή και τα δύο μαζί;

Ίσως, για τις παρακάτω σκέψεις να ευθύνονται τα πρόσφατα σεμινάρια φωτογραφίας που παρακολουθώ και με έχουν θέσει σε βαθύτατους προβληματισμούς. Πιθανότατα όμως, η πηγή του προβληματισμού να ξεκίνησε από ένα γεγονός που έμαθα πρόσφατα, παρόλο που  συνέβη πριν πολλά χρόνια στο χώρο της φωτογραφίας.
Το 1994, ο βορειοαφρικανός φωτογράφος Κέβιν Κάρτερ, απαθανατίζοντας με το φακό του τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης στο Νότιο Σουδάν, έρχεται αντιμέτωπος με το θέαμα ενός μικρού κοριτσιού, το οποίο εξαντλημένο από την πείνα, κάνει ένα διάλειμμα πριν φτάσει στο σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ. Την ίδια στιγμή, ένας γύπας πλησιάζει στα 2 με 3 μέτρα το παιδί περιμένοντάς το θάνατο του για να το κατασπαράξει.
Ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της μη επαφής με τα θύματα, ο Κάρτερ φωτογραφίζει το μικρό κορίτσι, προσθέτοντας στο θέμα και το όρνεο που περίμενε το θάνατό του. Επί 20 λεπτά, η προσοχή του ήταν εστιασμένη στο φακό και στις οπτικές από τις οποίες θα μπορούσε να τραβήξει όσο το δυνατόν καλύτερα, το θέμα.
Οι New York Times αγόρασαν και δημοσίευσαν αμέσως τη φωτογραφία, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και κατηγοριών εναντίον του φωτογράφου. Η δημοσίευση της φωτογραφίας ωστόσο, έφερε ως αποτέλεσμα την αύξηση της βοήθειας στα πληγέντα χωριά του Σουδάν.
Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 1994, ο Κέβιν Κάρτερ παρέλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Παρά τα φώτα όμως, της φωτογραφικής του επιτυχίας,  2 μηνές μετά, σε ηλικία 33 ετών, αυτοκτονεί από βαθιά κατάθλιψη, εξαιτίας, όπως όλα δείχνουν, του γεγονότος και των κατηγοριών που ακολούθησαν.
Τμήμα του σημειώματος αυτοκτονίας που άφησε, αναφέρει: «Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνά τη χαρά της. Και την ξεπερνά ως το σημείο εκείνο, που πια η ζωή δεν αντέχεται. Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα… Μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές μνήμες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο. Φεύγω…».
Η συγκεκριμένη ιστορία, σε συνδυασμό με πολλές άλλες, όπως αυτή που συνέβη λίγο πριν φύγει το 2012, με το φωτογράφο που παρά τη δική του εκδοχή, η αλήθεια είναι πως απαθανάτισε τις τελευταίες στιγμές ενός άνδρα που είχε πέσει στις ράγες του μετρό της Νέας Υόρκης, θέτει έναν κύριο προβληματισμό γύρω από τα όρια της φωτογραφίας.

Ασφαλώς, κάποιες φωτογραφίες, όσο αποτρόπαιες κι αν είναι, βοηθούν στην αντιμετώπιση κάποιων φαινομένων που πλήττουν τον εκάστοτε πολιτισμό ή την κοινωνία μίας χώρας. Οπότε υποθέτω, πως μία - τέτοιας σημασίας- φωτογραφία μπορεί να φανεί σωτήρια και λυτρωτική... υποθέτω όμως, πως ο φακός οφείλει πολλές φορές, να παραχωρεί τη θέση του στην ηθική πλευρά του ζητήματος όταν σκοπός του φωτογράφου δεν είναι η ανάδειξη ενός θέματος- προβλήματος, αλλά η δημόσια προβολή και ανάδειξη του ιδίου φωτογράφου.
Ωραία όλα αυτά, αλλά εκτός από το ότι είναι πολύ θεωρητικά, ποιος μπορεί να μας πείσει για το σκοπό του φωτογράφου; Κατά τη δική μου άποψη, η ίδια η εικόνα... Εξαρτάται κάθε φορά από το πώς είναι τραβηγμένη. Ο πόνος σκιαγραφείται, αλλά μπορεί να είναι διακριτικά και συμπονετικά τραβηγμένος. Μία ωμή φωτογραφία είναι πρώτα απ'όλα, κατά τη δική μου άποψη πάντα, εκτεθειμένη στον ίδιο το φακό...Και έχει ασφαλώς, διαφορετική χροιά από τη φωτογραφία της ελπίδας!

 

Όχι, μια οποιαδήποτε ιστορία αγάπης!

Εάν δεν είχα πέσει τυχαία πάνω σε ένα ιδιαίτερο άρθρο, η μοναδική επισήμανση για αυτή την ημέρα θα ήταν η 154η επέτειος γέννησης του George Ferris, δημιουργού της πρώτης ρόδας των λούνα παρκ!
Όλα όμως, δίνουν τη θέση τους στην παρακάτω αληθινή ιστορία που ενδυναμώνει την πίστη πως υπάρχει αληθινή αγάπη...
Και τότε, όταν εκείνη βρεθεί... η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και οι υπόλοιπες 364 ξαφνικά, αποκτούν ένα- made of balloons- νόημα!

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28458

 

Paperman

Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη ιστορία αγάπης σε animation ταινία μικρού μήκους!
Υπό διαφορετικούς όρους, θα μπορούσε να αποτελεί ένα σύντομο γύρισμα από καθημερινά επεισόδια της αληθινής ζωής... Από όλες εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως οι 1, 2, 3, 4, 5 ... προσπάθειες που κάνεις για να καταλήξεις στον εκάστοτε, επιθυμητό προορισμό πέφτουν στο κενό. Και τότε, αποφασίζεις να παραιτηθείς και να αποχαιρετήσεις την ελπίδα για το "όνειρο" γιατί οι συνέπειες της ψυχικής κόπωσης υπερβαίνουν τον εαυτό σου και δεν αντέχεις άλλο να μένεις στην προσπάθεια.
Κάτι μονάχα μένει, κι εσύ το έχεις ξεχάσει...
Ωστόσο, εκείνο θυμάται, τρέφεται καθημερινά και παραμένει ανεξάντλητο... Δεν είναι αλλό από την ισχυρή επιθυμία για εκείνο που τελικά, αποφάσισες να αφήσεις πίσω σου. Μόνο που τότε η μοίρα, παρατηρώντας την επιμονή που έδειξες τόσο καιρό,αποφασίζει να πάρει τα ηνία!
Είναι εκεί, για να σου υπενθυμίσει πως αν παλέψεις για κάτι με όλο σου το είναι, θα γίνει δικό σου!
Θα αντιμετωπίσεις ένα μεγάλο ταξίδι... Να θυμάσαι όμως, πάντα τον προορισμό!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aTLySbGoMX0